Co to jest barbering i kim jest barber?
Jeszcze nie tak dawno w Polsce zadawano sobie podobne pytania, chcąc sprecyzować istotę fachu o bardzo długich tradycjach. Obecnie określenie „barber” wypiera termin „fryzjer męski”. Moda na okazałe, zadbane brody, które są specjalnością barberów, przyczyniła się do popularności barberingu. Jak przez stulecia wyglądały tajniki pracy barbera?
Potrzeba zadbania o odpowiedni wygląd zarostu towarzyszy ludzkości od najstarszych cywilizacji. Jak donoszą historycy i archeologowie, już około 5 tys. lat temu używano narzędzi, pozwalających na proste zabiegi pielęgnacyjne. Były to ostrza, wykonane na przykład z muszli, jakże nieprecyzyjne w porównaniu z późniejszą brzytwą, atrybutem golibrody.
Określenie barbera wzięło się od łacińskiej „barby”, która przeniknęła do kilku języków europejskich i oznacza po prostu brodę. W dwunastowiecznej Anglii strzyżeniem i goleniem zajmowali się mnisi. W średniowiecznej Polsce źródła historyczne opowiadają o tej specjalności, sięgając XIV wieku. Wówczas nad Wisłą używało się słowa „balwierz”.
Z czasem określeń dla fachu przybywało. Powszechny był również termin „cyrulik”, którego zakres obowiązków był znacznie szerszy, niż dbanie o schludny wygląd miejskiej społeczności. Cyrulicy zajmowali się m.in. zabiegami medycznymi. Puszczali krew, nastawiali połamane kończyny, a nawet wyrywali zęby. Balwierze czy cyrulicy organizowali się w cechy, które skupiały przed setkami lat reprezentantów profesji i zobowiązywały ich do przestrzegania ściśle określonych reguł.
W kolejnych epokach golibroda w coraz mniejszym stopniu zajmował się zabiegami, ustępując pola wykształconym medykom.
